Dzień dobry! Czy w języku polskim forma gramatyczna typu dziewczyna o długich włosach ma jakąś specjalną nazwę? Tzn. forma miejscownika dla opisywania cech i właściwości osób czy przedmiotów podobnie jak genetivus qualitatis w łacinie? Z góry dziękuję!

Szanowni Państwo,

w tłumaczonej książce mam do czynienia z przypisami autora, redakcji wydania i tłumacza. Czy przypisy autora można oznaczać cyframi, a te pochodzące od tłumacza i redakcji gwiazdkami z odpowiednimi wskazówkami słownymi typu: [przyp. tłum.] / [przyp. red. wyd. wł.]? Czy może jednak przypisy autora i tłumacza powinno się oznaczać cyframi, a tylko redakcyjne gwiazdkami? Dodam, że sprawa dotyczy także podawanych źródeł tłumaczeń przez tłumacza.

Dziękuję,

Miłosz Staszewski

Szanowni Państwo,
jeśli do tekstu wstawiamy wykres lub tabelę i podajemy źródło:

Źródło: ZUS, KRUS
Ź: opracowanie własne na podstawie: […], str. 12
Ź: opracowanie własne na podstawie monitoringu XY

czy na końcu stawiamy kropkę? Spotkałam się z zapisami bez kropki:

Źródło: GUS

ale i z kropką, gdy źródło przypomina przypis:

[…], s. 12.

W Edycji tekstów znalazłam tylko przykład informacji o źródle danych w tabeli (z kropką):

Rocznik Statystyczny, 1992, str. 26.

B. Kamola

Skoro, jak twierdzą poradniki, do ambasadora należy się zwracać Wasza Ekscelencjo, to co zrobić w dalszej części zdania? Na przykład: „Wasza Ekscelencjo, proszę pozwolić, że panu (?) przedstawię panią Iksińską”? Czy przed Iksińską najlepiej dodać imię, czy nie? Wiem, że już o tym bywało (a ja przemycam drugie pytanie), ale, w świetle sprzecznych informacji nadal nie wiem, jak jest grzeczniej.
Z góry bardzo dziękuję
Dorota

Na języku polskim koleżanka poprosiła mnie, abym sprawdził jej wypracowanie. Natrafiłem tam na wyraz pointa, a jako że wyraz ten jest już chyba oficjalnie spolszczony, to poprawiłem go na puenta. Moja nauczycielka, o dziwo, zaznaczyła go koleżance jako formę niepoprawną. Po lekcji spytałem się, czemu to błąd, a ona stwierdziła, że trzeba zostać przy oryginale, bo spolszczanie wyrazów takich, jak pointa, czy video, jest bezsensowne. Co Szanowna Redakcja o takim postępowaniu sądzi?

Czy słowa „ile”, „ilekroć” wymagają obowiązkowo dopełnienia „tyle”, „tylekroć”? Pamiętam taką regułę z lekcji polskiego, ale powstałe zdanie wydaje mi się sztuczne i bardzo formalne. Czy można napisać: Ilekroć robiłam X, miałam wrażenie, że Y?

Z góry dziękuję, za wszystko!

Szanowni Państwo,

zastanawia mnie pisownia z prefiksem pół- wyrazów, których raczej się z nim nie łączy (powstałe wyrazy wobec tego należałoby uważać, jeśli się nie mylę, za neologizmy). Czy poprawna byłaby np. pisownia „półdyskretnie” czy „pół-dyskretnie”?

Z góry dziękuję i załączam wyrazy szacunku

Kacper

Chciałbym się dowiedzieć, jak powinien brzmieć przymiotnik od X wieku: dziesięciowieczny czy dziesiątowieczny? Żadnego z tych słów nie ma w moim PWN-owskim słowniku języka polskiego ani ortograficznym, na drugie natomiast natrafiłem w powieści S. Kinga (dziesiątowieczni Cyganie). I analogicznie: ośmiowieczny czy ósmowieczny? A pozostałe wczesne wieki?

Szanowni Państwo, mam kolejne pytanie. Za poprzednie odpowiedzi bardzo dziękuję. Proszę mi powiedzieć, czy nie można byłoby zamienić pisowni łącznej boby, toby itd. na zapis rozłączny? To boby, toby wygląda dziwacznie, wręcz śmiesznie. Rozumiem, że nie dałoby się zmienić zapisu słowa rzeka na żeka, bo jest to umotywowane historycznie, ale boby, toby nie da się chyba obronić tradycją i historią języka. Z uszanowaniem Mirek

W powieści, którą aktualnie czytam, natrafiłem na takie zdanie: Gdy mijali kuźnię, Gann podniósł wzrok i obejrzawszy się przez ramię, Fairfax zobaczył, że kowal wyszedł na drogę. Wydaje mi się, że jest to podręcznikowy przykład złego zastosowania imiesłowu przysłówkowego i że powinno być np. tak: Gdy mijali kuźnię, Gann podniósł wzrok i Fairfax, obejrzawszy się przez ramię, zobaczył, że kowal wyszedł na drogę. Po prostu ciekawi mnie, czy mam rację, dlatego proszę o opinię…